Πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο μου πρότειναν να διαβάσω...Θεωρώ πως αξίζει τον κόπο να το βρείτε κι εσείς...Μόλις το βρω και το διαβάσω θα βάλω και εγώ τα δικά μου σχόλια...
Η ΔΑΜΑΣΚΟΣ……
Όταν λέω «πίσω από μας» εννοώ μ’ αυτή την έκφραση όλους τους χειρουργούς, που δίπλα στο κρεβάτι του αρρώστου και στο χειρουργικό τραπέζι αγωνίζονται μόνοι, με σύντροφο την ευθύνη για τη ζωή του αρρώστων των. Αυτοί όλοι έχουν μια πείρα πιο χειροπιαστή από πολλούς συνανθρώπους των, για την εξουσία που έχει ο αόρατος Δυνατός. Γνωρίζουν πόση ανώφελη είναι κάθε προσπάθεια, όταν Εκείνος λέει το «όχι» για την ζωήν ενός αρρώστου και νιώθουν τη χαρά, όταν, αντίθετα σε κάθε λογική και επιστήμη, συμβαίνει το θαύμα μιας θεραπείας, ένα βίωμα που μας κάνει τόσο ταπεινούς όσο και ευτυχείς.
…….
(Απ’ τον πρόλογο)
Η ζωή η ίδια με πήρε στο σχολείο της και μου έδειξε ότι δεν μπορεί κανείς να στέκεται ούτε ύστερα από μια νίκη ούτε ύστερα από μια ήττα και είναι χαμένος μονάχα εκείνος που δεν έχει τη δύναμη να πει «κι’ όμως πρέπει να προχωρήσω».
Σελίδα 43
Οι δικασταί και οι χειρουργοί αντιμετωπίζουν την ίδια περίπου δυσάρεστη πραγματικότητα: επεμβαίνουν μερικές φορές πολύ αποφασιστικά στη ζωή των συνανθρώπων τους ενώ έπειτα κατηγορούμενος και ασθενής εξαφανίζονται για πάντα από τα μάτια τους. Μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις μαθαίνουμε τι απέγινε εκείνος του οποίου η τύχη κάποτε για λίγες ώρες βρισκόταν στα χέρια μας.
Σελίδα 59
Τι είναι η βασιλεία του Θεού; Το να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον, όπως συγχωρεί ο Θεός κι εμάς. Το να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, όπως αγαπά κι εμάς ο Θεός. Όταν έχουμε μέσα μας την Αγάπη, τι μεγαλύτερη ευτυχία μπορεί να υπάρξει; (Παράκελσος)
Σελίδα 135
Και βαθιά ευτυχισμένος σκέφτηκα: Ναι, εδώ έγινε το θαύμα μιας αληθινής θεραπείας, έτσι όπως την εννοούσε ο Παράκελσος: Ο άρρωστος ξαναγύρισε στο σπίτι του, στο βασίλειο εκείνο, όπου όλοι μας ζούμε, συγχωρώντας ο ένας τον άλλο κάτω από την Χάρη του Θεού.
Σελίδα 147
Είναι ίσως μια ρομαντική αντίληψις, αλλά πάντα θεωρούσα τη σχέση μεταξύ αρρώστου και γιατρού σαν ένα είδος συντροφικότητος στον αγώνα εναντίον του πόνου και του θανάτου. Απ’ αυτήν την αντίληψη προκύπτουν για μένα αναγκαστικά μια σειρά ηθικών υποχρεώσεων, που οι κυριώτερες είναι: απόλυτος ειλικρίνεια κι απ’ τις δυο πλευρές, αμοιβαία εμπιστοσύνη και πίστις ακόμη και στις προσωπικές ανθρώπινες σχέσεις, τις εξωιατρικές.
Σελίδα 263
Η ολοκληρωμένη θεραπεία όμως είναι ένα γεγονός που ο γιατρός δεν μπορεί να επιτύχει ποτέ μόνος, αλλά σ’ αυτό, μα το δικό του τρόπο, οφείλει να συνεργαστεί κι ο ίδιος ο άρρωστος και το περιβάλλον του. Ακόμη όμως πρέπει να παρασταθεί κι ο μεγάλος Αόρατος που στέκεται πίσω απ’ τα δικά μας, τα γήινα γεγονότα.
Γιατί στην τελευταία της έννοια ολόκληρη η ιατρική σοφία βρίσκεται και παραμένει μέσα στην πρόταση:
« Medicus curat
Deus sanat”.
δηλαδή:
« ο γιατρός νοσηλεύει
Ο Θεός θεραπεύει»Σελίδα 312
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου